OF: WAARTOE ZIJN WIJ OP AARDE?
Fokke Obbema, redacteur van de Volkskrant, heeft een hartstilstand overleefd. Hij schreef daarover een ontroerend verhaal. Zijn vrouw merkte, dat er iets mis was. Zij belde onmiddellijk 112 en begon met hartmassage. Brandweerlieden namen het van haar over en daarna de ziekenbroeders van de ambulance. Hij noemt zijn vrouw nu in dubbele betekenis “De vrouw van zijn leven”. Nu is hij op zoek naar de zin van het leven. De Volkskrant is afgelopen maandag gestart met een serie, waarin mensen wordt gevraagd naar de zin van het leven. Ik vind dat een boeiende ontwikkeling. Er is reden om er zelf eens over na te denken.
Ik heb er al eerder over geschreven op 10 februari 2010. Ik besteedde in die tijd intensief aandacht aan mijn tante, de laatst levende uit het gezin van mijn vader. Ze kreeg een hevige aanval van blaasontsteking en was echt doodziek. Zo troffen de leden van een gezin haar, waar ze de rol van plaatsvervangend oma speelde. Die begonnen heel intensief te bidden. Mijn tante kwam er weer boven op. Toen ze hoorde, wat er was gebeurd, begreep ze hoe belangrijk ze voor dat gezin was. Haar leven kreeg weer zin. Ze kreeg zin in het leven en zei in een gesprek met de huisarts, dat ze echt nog niet dood wilde. Eerder hoorde ik haar soms zeggen, dat het voor haar niet meer hoefde. Ik leerde ervan, dat de relatie met andere mensen het leven zin kan geven.
Eigenlijk kreeg ik weer antwoord op de oude catechismusvraag: Waartoe zijn we op aarde? Het antwoord luidde ongeveer: We zijn op aarde om God lief te hebben en de naasten gelijk je zelf. Veel mensen beweren niet meer in God te geloven. Maar hun naasten liefhebben kunnen ze desondanks nog steeds. Je bent er voor de ander. Voor al die anderen, bezoekers van mijn weblog, schrijf ik deze columns. In mijn leven heb ik veel gedaan: in mijn beroepsleven en alles wat daarmee te maken heeft. In de politiek door bijvoorbeeld samen met anderen de lokale politieke partij Perspectief 21 op te richten, die bij de laatste verkiezingen acht van de zeventien zetels in de Gemeenteraad van Bunnik won. En de laatste jaren na mijn pensioen vooral in onze Geloofsgemeenschap van de H. Nicolaas. Na de zondagse viering kan er koffie worden gedronken. Het is dan altijd reuze gezellig. Je merkt, dat we echt gemeenschap zijn. Ik merkte een keer, dat een nieuwe plaatsgenoot nog niet zo werd aangesproken. Het bleek man en vrouw te zijn uit Chili afkomstig met hun drie in Nederland geboren zoons. Het werd een leuk contact. Nu ben ik al weer twee maanden niet in de kerk geweest. Terwijl ik dit schrijf wordt er een kaart bezorgd van deze familie. Zo krijgt je leven zin. Het ontroert mij, net als al die andere kaarten en mailtjes met wensen voor een goed herstel. Het zijn de anderen, die ons leven zin kunnen geven.
Ik ben wel eens bang, dat in deze tijd met heel sterke individualisering sommige mensen vooral aan zich zelf denken. Hun persoonlijke wensen moeten koste wat kost vervuld worden. Soms hebben ze dan geen oog meer voor wat dat voor hun naasten betekent. Dan gaan bijvoorbeeld huwelijken kapot of ontstaan vreselijke ruzies in een familie of met de buren. Tv-programma’s als het Familiediner of de Rijdende rechter laten daar sterke staaltjes van zien. Sommige mensen hebben nauwelijks een leuke relatie met anderen. Als ze niet meer werken, vallen ze echt in een gat. Ze klagen over eenzaamheid. Er zijn ook eenzame mensen, die niet in staat zijn contact met anderen te maken. Ze missen die sociale vaardigheid. Wat zou het mooi zijn als er mensen uit hun omgeving hen daarbij helpen, af en toe eens een praatje maken of in ieder geval goede dag zeggen bij het passeren. Maar is een egotripper daartoe in staat?
Daarom is de serie in de Volkskrant van maandag zo’n belangwekkend initiatief. Het gaat er niet alleen om er zelf over na te kunnen denken, maar daardoor ben je hopelijk ook beter in staat het leven van anderen zin te geven.
Jaargang 11, Nr. 532.