NASRDIN DCHAR IN DAD
De Gouden Kalf winnaar Nasrdin Dchar filosofeert in een solovoorstelling op indrukwekkende wijze over het vaderschap. We kennen de problematiek van de afwezige vader, die in Nederland werk heeft gevonden en het geld verdient voor zijn gezin in Marokko. Kinderen worden er geboren, terwijl vader er niet bij is. Als het gezin ook naar Nederland komt, worden ook hier nog kinderen geboren. Zijn die kinderen Nederlanders of Marokkanen? Dchar geeft tijdens de voorstelling een soort antwoord. Daar waar je geboren bent is jouw thuis.
Dchar laat ons kennis maken met de levensomstandigheden van de kleine boeren, die in de hitte zwoegen om wat graan te verbouwen. Ze komen niet tot welvaart en ze wonen in een soort eenkamerhut. Daar worden kinderen geboren en de vader geeft de cultuur en de levenswijsheden steeds weer door aan een volgende generatie. Zo zien we hoe thee gezet wordt in de zilveren theepot en hoe hij van een meter hoog de thee in kopjes schenkt. Zo hebben we het in Marokko ook gezien.
Dchar groeit op in Steenbergen en de familie is het enige gastarbeidersgezin in het dorp. Hij zit op voetbal en heeft daar ook zijn vriendjes. Maar dan komt Steenbergen jaren later in het nieuws als de bewoners zich verzetten tegen de komst van een Azc. Ze zijn tegen, behalve een dappere vrouw. Zij heeft het geweten. Heel Nederland heeft het geweten. Hoe reageren de vroegere voetbalvrienden? Het is een spannende en confronterende episode in de voorstelling.
Steeds speelt zijn aanstaande vaderschap een rol. Het komt steeds dichterbij. Hoe gaan hij en zijn westerse vrouw het kind noemen en het later opvoeden? Is het kind Nederlands of Marokkaans? Wat is het vaderland van dit kind? Heel bijzonder is, dat hij bij de geboorte aanwezig is. Dat is niet de traditie in Marokko en zijn vader was vaak afwezig, zelfs toen zijn eerste kind, een dochter geboren werd. Pas maanden later zag hij het miesje voor het eerst.
Heel knap is ook hoe hij steeds van rol wisselt. Als hij zijn vader speelt heeft hij een mutsje op en zijn voetbalvriend spreekt het Steenbergense dialect. Soms is er een andere kleur licht of wordt het licht helderder. Toneeltechnisch is het een feilloze voorstelling. Mooi is ook wanneer hij met het publiek in gesprek gaat.
We waren alle drie diep onder de indruk van de voorstelling. Je wordt aan het denken gezet. Er wordt een standpunt van je gevraagd. We leren elkaar kennen. Het stuk is een bijzondere bijdrage aan een multiculturele samenleving, die er nu eenmaal is of we dat willen of niet. Maar zoals zo vaak zullen de mensen, die het het hardst nodig hebben niet komen. Ze weten niet wat ze missen.
Jaargang 10, Nr. 489.