EEN INTERESSANT VAKANTIEGEBIED
In de tweede helft van augustus brachten wij onze vakantie door in de buurt van het plaatsje Zorgvlied: één straat en één dwarsstraat. Toch kun je Zorgvlied vinden op de kaart van Noord-Nederland vooraan in de Grote Bosatlas. Tot in de negentiende eeuw was dit grensgebied tussen Drenthe en Friesland ‘onland’, onbruikbare woeste grond: Moeras, heide en zandverstuivingen en vrijwel geheel onbewoond. In de negentiende eeuw begon men het gebied te ontginnen en zo ontstonden zogenaamde koloniën: Frederiksoord, Wilhelminaoord, Willemsoord en Boschoord, gesticht door de Maatschappij van Weldadigheid. Maar voor de ontwikkeling van de buurtschap Wateren was geen geld. Daar werd wel in 1823 het Landbouwinstituut gesticht, een landbouwschool met internaat, Door de ongunstige ligging hield de school het niet vol en het gebouw werd in 1859 verkocht.
In 1870 kochten de gebroeders Verwer het landgoed en zij gingen flink aan de slag. De heide werd ontgonnen en er werden boerderijen gebouwd. Als je het weet, kun je dat karakter van heideontginning nog steeds in het landschap herkennen. Die boerderijen werden aan vooral Rooms-katholieke boeren verpacht. Zo ontstond hier een katholieke gemeenschap en die kreeg uiteindelijk in 1924 een eigen kerk, die nog steeds als zodanig functioneert. Elke zondag is er om 9.00 uur een viering. In het bisdom Groningen-Leeuwarden worden kerken als het ook maar enigszins mogelijk is open gehouden. Dat ben ik door een leuk boekje over de geschiedenis van het dorp te weten gekomen. Het vroegere woonhuis van de familie Verwer is nu deel van een hotel-restaurant, waar het goed toeven is. Vroeger waren er in het dorp een postkantoor en de nodige winkeltjes, maar dat is allemaal verdwenen, zoals vrijwel overal in dergelijke kleine kernen. Naast de veehouderij is nu het toerisme de belangrijkste bestaansbron. Er zijn meerdere campings en een bungalowpark,
Het hele gebied is goed ingericht voor het toerisme. Overal zijn paaltjeswandelingen en er zijn veel fietspaden, waarbij veel betonnen fietspaden van uitstekende kwaliteit. Wat maakt het nu zo fijn om er te wandelen of te fietsen? Het is een heel afwisselend landschap met veel weiland, vaak omgeven door bomenrijen of struikenwallen, bossen, heidevelden, helaas soms geheel vergrast, zoals het Doldersumse Veld, maar soms ook met prachtige struikheide en dopheide, die dit jaar heel mooi in bloei staan. Overal kom je ook grotere en kleinere vennen tegen. Ze zijn meestal natuurlijk. Van het Canadameer of Aekingermeer werd ons verteld, dat daar zand gegraven was. Daar kan goed gezwommen worden. Veel meertjes hebben hun oorsprong in de laatste ijstijd. De bodem was toen bevroren, maar daaronder was de temperatuur hoger. Zo kon zich door de toevoer van grondwater een ijslens vormen, die steeds dikker werd. In de zomer spoelde er grond van die bolle ijsmassa af en zo vormde zich rond het ijs een ring. Toen het ijs smolt ontstond daar een ven. Zulke vennetjes noemen we een pingo. Er kunnen ook laagtes zijn ontstaan door uitwaaien in een stuifzandgebied, die bij een stijging van de grondwaterspiegel met water gevuld werden. Wij maakten de een na laatste dag de wandeling rond het Aekinger Zand ofwel de kale duinen. De wandeling van 5,4 KM is door stukken mul zand en kleine hoogteverschillen behoorlijk zwaar, maar gelukkig zijn er veel bankjes om uit te rusten. Je ziet dan inderdaad het stuifzand en de stuifduinen, maar ook prachtige heide en bos op de achtergrond. Je komt een uitzichttoren tegen en je wandelt langs de Grenspoel, want de grens tussen de twee provincies loopt er langs. Het is goed te zien door de zwart-witte grenspalen.
We hebben ook enige kritische punten. In het dorp Zorgvlied en in ons bungalowpark was er voor onze mobieltjes een zeer slecht bereik, maar dan is er midden in de wildernis van de kale duinen opeens een uitstekend bereik op nog een 5 KM naar het Noordoosten. Een tweede kritiekpunt betreft de fietsknooppunten. Die zijn reuze handig want met de kaart kun je thuis een route uitstippelen met de afstand erbij. Maar overal zijn er dan zo’n honderd meter voor het knooppunt bordjes met “U nadert knooppunt 96” en daardoor mis je zo’n knooppunt niet gemakkelijk. Dat is ons nu een paar keer gebeurd, want de bordjes ontbreken hier.. Maar met de kaart erbij vind je gemakkelijk je route terug. Die kleine ergernisjes hebben onze vakantie niet bedorven. Dat Fries-Drentse Wold kunnen we iedereen van harte aanbevelen.
Jaargang 8, Nr 374.