Gastbijdrage van PAX

Van PAX ontving ik een uitgebreide reactie van de hand van hun Israël Palestina deskundige Jannie Kuik. Gaarne plaats ik deze zeer evenwichtige reactie als een gastbijdrage.

Terecht constateert de heer Jorna dat het beide partijen belang hebben bij het geweld dat de andere kant uitoefentHamas heeft er belang bij, dat er veel burgers worden getroffen, want dat geeft meer steun aan Hamas, niet alleen in Gaza, maar ook hier en elders in de wereld. Israël heeft belang bij het geweld van Hamas, want dan kan Hamas worden voorgesteld als een terroristische organisatie en blijft Israël steun ontvangen”.

En inderdaad, vrede is onmogelijk zonder dat er enige acceptatie van de ander is en daarmee een begin van vertrouwen. Hamas wordt door PAX, ook in het Manifest, veroordeeld vanwege zijn ongerichte aanvallen op Israël die de dood van Israëlische burgers heeft veroorzaakt. Het laatste Israëlische slachtoffer was een vierjarig kind. De heer Jorna schrijft dat Hamas ‘van zijn vrienden’ kritiek moet krijgen. PAX beschouwt zichzelf niet als vriend van Hamas. Hamas staat al jarenlang op de Europese en Amerikaanse terroristenlijst. En terecht. Door zijn ongerichte aanvallen op Israël oefent Hamas terreur uit. Tegelijkertijd weten we dat plaatsing op een terroristenlijst alleen effectief is als de groep in kwestie daardoor internationaal en ‘op de grond’ geïsoleerd wordt. Dat is met Hamas tot nu toe niet gelukt. Wel is de financiële en politieke steun uit de Arabische wereld de afgelopen tijd afgenomen.  Dat heeft Hamas gedwongen tot het accepteren en steunen van een Palestijnse eenheidsregering onder leiding van president Abbas. Maar juist deze eenheidsregering, die door de internationale gemeenschap  schoorvoetend werd geaccepteerd, was voor de huidige Israëlische regering een aanleiding om Hamas leden op de Westbank aan te pakken. Uiteindelijk vormde dit aanleiding voor Hamas in Gaza om de wapenstilstand met Israël definitief op te zeggen.

De militaire reactie van Israël op de beschietingen vanuit Gaza is naar de mening van PAX disproportioneel. Niet alleen vanwege het onevenredig grote aantal burgerslachtoffers maar ook omdat al dat geweld wordt ingezet voor een doel dat niet kan worden bereikt; het uitschakelen van gewapend verzet tegen de bezetting en de blokkade. De hoop dat plaatsing op de terroristenlijst, internationaal isolement en massief geweld de steun voor Hamas ‘op de grond’ wegneemt, is na de vorige aanvallen op Hamas en de huidige aanval niet uitgekomen. De meerderheid van de Palestijnse bevolking is geen aanhanger van Hamas. En veel burgers ook in Gaza willen een eind aan de Palestijnse verdeeldheid en een eind aan de macht van Hamas in Gaza. En tegelijkertijd voelt men zich totaal machteloos tegenover de voortdurende bezetting en blokkade. Iedere partij die in opstand komt tegen die bezetter kan dan rekenen op sympathie. En juist als er zoveel doden vallen door Israëlische hand zal de sympathie voor degenen die zich verzetten toenemen. Dat is natuurlijk niet in het belang van gewone Palestijnen en uiteindelijk ook niet in het belang van Israëlische burgers.

De Israëlische regering eist in de wapenstilstand besprekingen de demilitarisering van Hamas en andere gewapende groepen. Dat is een eis die Israël terecht op tafel heeft gelegd in de vredesonderhandelingen met de PLO; de toekomstige Palestijnse staat zou een gedemilitariseerde staat moeten zijn. En de PLO is daarmee in principe akkoord gegaan. Maar om die eis, hoe begrijpelijk ook,  nu te stellen aan Hamas zonder dat het wordt ingebed in echte vredesonderhandelingen en zonder dat er een Palestijnse staat en vrede tegenover staat is overvragen. Zoals overigens ook Hamas overvraagt in de wapenstilstand besprekingen; een eind aan iedere controle van Israël op hetgeen Gaza in en uit gaat, zonder dat er echte vrede (en garanties) tegenover staat, is irreëel.

Het is begrijpelijk dat de Israëlische regering de demilitarisering in de besprekingen in Cairo eruit wil slepen. Het is de enige manier om onder het verwijt van disproportioneel geweld  uit te komen. En de hoge eisen van Hamas zijn ook begrijpelijk, hun aanvallen op Israël hebben geleid tot zeer veel Palestijnse slachtoffers, zij menen internationaal aan sympathie te hebben gewonnen en willen dus ook een hoge prijs binnenslepen. Maar het is ook duidelijk dat de eis tot demilitarisering nu niet de weg is om Palestina en Palestijnse groepen te demilitariseren. Dat kan alleen als er echt vrede wordt gesloten. En die vredesbesprekingen zijn nu juist dit voorjaar door de Israëlische regering getorpedeerd.

Een van de Israëlische kritieken op president Abbas was onder andere dat hij (en de PLO)  slechts een deel van het Palestijnse volk vertegenwoordigd. Als Hamas dan, weliswaar gedwongen door afnemende steun vanuit de Arabische wereld, met Fatah afspreekt dat ze een eenheidsregering zullen steunen, doet de Israëlische regering zijn uiterste best om die nieuwe politieke samenwerking tussen de Palestijnen te laten mislukken. Uiteraard speelt daarbij een angst voor toenemende invloed van Hamas op de Westbank een rol. Maar kan geen van de knappe koppen waar dhr. Jorna het over heeft bedenken dat radicalisering juist ontstaat als mensen en groepen in het nauw gedreven worden?

Daarmee is niet gezegd dat Hamas niet ook een ideologische agenda tegen Israël hanteert. In zijn handvest staat de vernietiging van Israël opgenomen. Maar de werkelijkheid is meestal sterker dan de leer. Hamas heeft al eerder aangegeven dat het een twee staten oplossing zal respecteren als de meerderheid van het Palestijnse volk zo’n oplossing accepteert.  Veel knappe koppen, ook in Israël, hebben daarom  opgeroepen om juist van het ontstaan van de eenheidsregering gebruik te maken om met Abbas een oplossing te vinden.  Hun raad is in de wind geslagen. De Israëlische regering wordt gedomineerd door een leer die veiligheid koppelt aan wapengeweld. Hamas en Islamic Jihad worden gedomineerd door een leer die bevrijding koppelt aan wapengeweld. Beiden zien de ander alleen als een obstakel dat voorgoed moet worden opgeruimd, koste wat kost.

Maar het gaat niet alleen of in de eerste plaats om de strijd tussen Hamas en Israël. Uiteindelijk gaat het om een bezetting die al 47 jaar duurt, die leidt tot voortdurende onderdrukking  en die door Israël ten eigen bate wordt aangewend.  Vandaar onze oproep om een wapenstilstand te verbinden aan een echte oplossing, om  de vredeskrachten aan beide kanten te steunen en om als internationale gemeenschap drukmiddelen in te zetten om de Israëlische regering er van te overtuigen dat er een eind aan de bezetting moet komen.

 

 

One Response to “Gastbijdrage van PAX”

  1. Likoed Nederland schreef:

    Wat ontbreekt is dat de ontwapening van Hamas geen nieuwe eis is.
    Het is de belangrijkste verplichting van de Palestijnen uit de Oslo-akkoorden.
    Al 21 jaar niet nagekomen door de Palestijnen.

Leave a Reply