VOOR DER DERDE MAAL DIT JAAR IN EEN ZIEKENHUIS
Voor derde maal dit jaar vertoef ik in een ziekenhuis. Ik hoop, dat we er nu in slagen mijn kwaaltjes onder controle te krijgen. Morgen weet ik meer.
In een ziekenhuis ontmoet je voortdurend allerlei mensen. Daar zijn de medepatiënten. Soms kun je er interessante gesprekken mee voeren. Zo had ik een heel boeiend gesprek over de Wateler Vredesprijs, die door de Carnegie Stichting van het Vredespaleis van tijd tot tijd wordt uitgeloofd. In prestige komt deze prijs direct onder de Nobelprijs voor de Vrede. Ik begreep, dat we over enkele jaren een boek over deze prijs kunnen verwachten. Beroemde mensen hebben de prijs mogen ontvangen, zoals Martin Luther King.
Op mijn zaal liggen naast mij en een andere heer twee dames, al wat ouder dan ik.. Een wat kleinere vrouw is in een Mediterraan land geboren. Haar man kwam naar Utrecht om in de metaal te werken, maar die fabrieken gingen dicht en daarna heeft hij overal en nergens gewerkt. Ze ligt al een tijdje op de zaal. Ze proberen haar nu wat meer te mobiliseren. Wij moedigen haar hartstochtelijk aan en ze begint steeds kwieker te lopen en zit langer op. Ze is een moeder van vier kinderen en ze heeft acht kleinkinderen en er is er nog een op komst. De kinderen hebben het gemaakt in Nederland. Een familie waar we blij mee mogen zijn.
En dan is er het personeel.De verpleegkundigen zijn terecht kundig.. Ze weten op bijna alle vragen een antwoord en anders zoeken ze het op en komen snel met het antwoord. Ze weten ook op een geweldige manier om te gaan met elke patiënt. Dan komen er mensen om bloed af te nemen. De dames van het eten en drinken wekken ons in de ochtend op een vrolijke manier en tegelijk kun je gaan ontbijten met je kopje thee of koffie en wat er niet aan mogelijkheden is. Het lijkt wel een hotel. Ik hou me maar aan wat ik gewend ben. Later in de ochtend komt er een stoet binnen. De hoofdzuster en de afdelingsarts en soms ook de specialist. Het verheugde mij dat de vrouwenemancipatie ook tot vrouwelijke specialisten leidt. Wij in het onderwijs hebben die meiden niet voor niets achter de broek gezeten. Dan heb ik nog niet gesproken over alle techneuten en de specialisten van de Röntgenfoto’s en van laboratoria.. Zo’n ziekenhuis is een enorme bijenkorf met duizenden werkbijen, die elkaar ook nog steeds aflossen en dag en nacht bezig zijn.
Soms voel je je klein in dat enorme geheel. Maar dan is er toch steeds weer die persoonlijke aandacht. Werken met mensen voor mensen is prachtig. Je moet je zelf wel kunnen weg cijferen. Gelukkig zijn er nog veel van zulke mensen, ook jonge mensen. Eigenlijk zou iedereen eens een weekje ziekenhuis moeten mee maken en zo ervaren, dat je pas mens wordt samen met andere mensen. Die zin ving ik hier ook op.