POLITIEKE TOP IN BRUSSEL EN DE SIMPELE PRAKTIJK IN ONZE GEMEENTE
In Syrië is er een gedeeltelijke wapenstilstand en er wordt onderhandeld over een oplossing van het conflict. De Russen hebben een deel van de vliegtuigen en manschappen teruggetrokken. Met de nodige scepsis hoop je toch dat er een begin is van een oplossing. Een terugkeer van alle vluchtelingen zit er, vermoed ik, voorlopig niet in. Waar moeten ze heen? Kunnen de minderheidsgroepen straks nog naar hun eigen woonplaats? Komt er binnen Syrië een soort herschikking, waarbij al die bevolkingsgroepen niet meer door elkaar wonen, maar elke groep bij elkaar? Het worden ingewikkelde onderhandelingen.
Turkije raakt opgescheept met miljoenen gevluchte Syriërs en eigenlijk behoor je te verwachten, dat ze daar fatsoenlijk worden opgevangen. Dus op de duur in een eigen woning. Dat ze werk mogen zoeken en dat hun kinderen onderwijs krijgen. Het zou een enorme prestatie van de Turken zijn, als ze dit klaar krijgen. Daar mag dan wel wat tegenover staan. Maar intussen vraag ik mij wel af, of er straks weer de nodige bruiden uit Turkije naar Europa komen. Visumvrij reizen betekent toch niet recht op permanent verblijf? Gezien de onderdrukking van de kritische pers en de oorlog tegen de Koerden en nog zoveel meer, behoort Turkije geen lid van de EU te worden. Maar erover praten mag.
Intussen kreeg ik de afgelopen weken informatie over Vluchtelingenwerk Bunnik. Vorige week vertelde een Iraanse vrouw over haar reden om te vluchten en over de huidige situatie. Ze werkt als oncologisch verpleegkundige en daarvoor kreeg ze een verdiend applaus. Maar ze volleybalt ook in een recreantengroep samen met nog een Iraanse. Alle vluchtelingen hebben ook een taalmaatje, waarmee ze elke week gesprekken voeren om het gewone Nederlands beter te gaan beheersen. Soms is juridisch advies nodig, bijvoorbeeld als ze tot gezinshereniging willen komen. De eerste opvang lijkt me heel belangrijk. Vanuit een AZC reizen ze naar NS station Lunetten, want daar dichtbij is het kantoor van de woningbouwvereniging, waar ze het huurcontract moeten ondertekenen. Dan volgt de inschrijving bij de gemeente en de aanvraag van een of meer uitkeringen. Pas dan gaan ze naar hun nieuwe woning, maar die is nog kaal. Ze krijgen een bedrag voor de inrichting, maar dat is erg krap. Er moet een school gezocht worden voor de kinderen en een taalcursus voor de ouderen. Ze moeten echt bij van alles geholpen worden. Er is ook een groep opgericht, die de mensen helpt bij het zoeken naar een baan. Het is indrukwekkend wat deze vrijwilligers allemaal presteren. Er is één betaalde coördinator.
Volgend jaar moeten er nog meer vluchtelingen opgevangen worden. Het verderfelijke volkshuisvestingsbeleid van de rijksoverheid begint zich steeds meer te wreken. Subsidies vielen weg en er werd zelfs een greep in de kas gedaan. Er worden veel te weinig sociale huurwoningen gebouwd. Projectontwikkelaars proberen steeds weer onder hun verplichting van 30% sociale huur uit te komen. Demonstranten zouden hiertegen moeten protesteren in plaats van tegen de komt van vluchtelingen. Het is niet hu schuld, dat er te weinig sociale huurwoningen zijn.
Dat alles hoorde ik tijdens de jaarlijks sobere maaltijden, die de kerken sedert 2003 in Odijk organiseren. Je krijgt een bord rijst met een creatief samengesteld groentemengsel. Geen vlees. Je geeft wat in een mandje en de opbrengst gaat naar een goed doel. Dit jaar is dat Vluchtelingenwerk Bunnik. We bereiden ons voor op Pasen. Er is leven na lijden en dood. Ik hoop ook in Syrië.
Jaargang 9, Nr. 402.