Prikkende ogen en een brok in de keel
Toen ik woensdag, 5 november ’s morgens om 5 uur even TV keek en die juichende massa in Chicago zag en later bij de toespraak van Barack Obama voelde ik mij echt ontroerd. Ik was de enige niet. Maar waarom?
Het is natuurlijk altijd bijzonder zoveel mensen zo blij en gelukkig te zien en zo enthousiast en zo geroerd als hun kandidaat gewonnen heeft. Maar dat verklaart nog niet mijn eigen ontroering. Ik schreef al eerder, dat Obama de kandidaat van mijn voorkeur is. Van hem verwacht ik meer, als het erop aankomt zijn land te leiden naar een duurzame samenleving en een minder verspillende leefwijze. Amerikanen moeten leren sparen om te investeren in plaats van op de pof te leven en geen grenzen te zien. Ik verwacht in de komende acht jaar geen ingrijpende veranderingen, maar wel stappen in de goede richting, waaraan vooral veel jongeren uit alle macht zullen meewerken. Daar gaat iets groots verricht worden: Na de informaticarevolutie een ecologische revolutie! En dat tegen veel traditioneel denkende economische leiders voor wie groei de enige oplossing is. Anders is de economie niet gezond. Ik ben benieuwd, wat er van de noodzakelijke veranderingen terecht komt.
Obama is voor mij ook een symbool van de globalisering. Hij werd geboren in Kenya uit een Amerikaanse moeder en een Kenyaanse vader uit de Luo-stam. Hij volgde basisonderwijs in Jakarta op een Rooms-katholieke school, opgericht door Nederlandse paters Kapucijnen. In Amerika zat hij op de middelbare school en een belangrijke universiteit. Barack is een wereldburger, die uit eigen ervaring allerlei culturen kent. Daarmee is hij nog niet toegerust voor het diplomatieke spel op wereldniveau, maar hij heeft de capaciteiten zich dat snel eigen te maken en weet ook goed gebruik te maken van talrijke adviseurs.
Jarenlang gaf ik les over de Verenigde Staten en uiteraard kwam de positie van de zwarten in Noord-Amerika aan de orde. De opheffing van de slavernij, de Burgeroorlog en de discriminatie van de zwarten, de trek naar de industrie het Noordoosten en het ontstaan van getto’s, waar het onderwijs slecht was, zodat je minder kans had op werk, dus arm bleef en in het getto moest blijven wonen, zodat jouw kinderen ook weer slecht onderwijs kregen. En toen de emancipatie van de zwarten, de strijd tegen discriminatie, de toegang bevechten tot de high schools en de universiteiten, de mars op Washington met de beroemde toespraak van Martin Luther King met de steeds herhaalde zin “I have a dream!”. En dan wordt voor het eerst een zwarte man gekozen tot president. Dat kan alleen maar als zeer veel witte mensen op hem gestemd hebben. Eindelijk die angst voor de zwarte mens overwonnen. Eindelijk echte gelijkheid. Eindelijk vrijheid. Eindelijk broederschap.
Vandaag schreef ik een stukje over onderwijs op mijn blog en eindigde met de opmerking: ik ben benieuwd hoe er in het huidige onderwijs in Nederland gebruik wordt gemaakt van verhalen.
Vervolgens googelde ik ‘verhalen in aardrijkskundeonderwijs’ en kwam ik op uw website terecht.
Ik wil u even laten weten dat ik deze website met veel interesse even heb bekeken en hem ga toevoegen bij mijn favorieten, zodat ik later nog eens kan terugkeren en wat langer kan gaan lezen.
Vriendelijke groet, Eva Westebring